مواد غذایی و نوشیدنی بسته بندی شده در قوطی فلزی اصفهان دارای محتوای ویتامینی معادل با تازه تهیه شده، بدون نیاز به مواد نگهدارنده است.
قوطی‌های فلزی همچنین ماندگاری محصول را افزایش می‌دهند و امکان فروش و استفاده طولانی‌تر و کاهش ضایعات را فراهم می‌کنند.
قوطی‌های فلزی به‌عنوان یک وسیله بسته‌بندی محیطی، نیازی به خنک‌سازی در زنجیره تأمین، ساده‌سازی لجستیک و ذخیره‌سازی و صرفه‌جویی در انرژی و هزینه ندارند.
در عین حال، هدایت حرارتی نسبتاً بالای فلز به این معنی است که نوشیدنی‌های کنسرو شده خیلی سریع‌تر و راحت‌تر از نوشیدنی‌های موجود در بطری‌های شیشه‌ای یا پلاستیکی سرد می‌شوند.
یک ابتکار انجمن جهانی فلز، انتخاب فلز، استفاده از فلز را برای قوطی های نوشیدنی تشویق می کند. هیچ قوطی که در حال حاضر به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، عمدتاً یا تماماً از قلع تشکیل نشده است.
این اصطلاح بیشتر منعکس کننده استفاده تقریباً انحصاری در قوطی‌ها ، تا نیمه دوم قرن بیستم، از فلز قلع‌پیچی است که استحکام فیزیکی و قیمت نسبتاً پایین فولاد را با مقاومت در برابر خوردگی قلع ترکیب می‌کرد.
بسته به محتویات و پوشش های موجود، برخی از کارخانه های کنسرو هنوز از فولاد بدون قلع استفاده می کنند. در برخی از گویش‌های محلی، هر قوطی فلزی، حتی آلومینیوم، را می‌توان «قلع» نامید.
استفاده از آلومینیوم در قوطی ها در سال 1957 آغاز شد. آلومینیوم نسبت به فولاد قلع اندود هزینه کمتری دارد، اما مقاومت مشابهی در برابر خوردگی دارد و علاوه بر چکش خواری بیشتر ، باعث سهولت در ساخت می شود.
این باعث ایجاد قوطی دو تکه شد، جایی که تمام قوطی به جز بالای قوطی به‌جای اینکه به سختی از سه تکه فولاد ساخته شود، به سادگی از یک تکه آلومینیوم جدا شده است.
یک قوطی به طور سنتی دارای یک برچسب کاغذی یا پلاستیکی چاپی است که به قسمت خارجی سطح منحنی چسبانده می شود که محتویات آن را نشان می دهد. برخی از برچسب ها حاوی اطلاعات اضافی مانند دستور العمل ها در سمت عقب هستند.
اخیراً برچسب‌ها گاهی مستقیماً روی فلز چاپ می‌شوند، قبل یا بعد از اینکه ورق فلزی در قوطی‌ها شکل می‌گیرد. در نوامبر 1991، سازندگان قوطی های ایالات متحده به طور داوطلبانه درزهای سرب را در قوطی های غذا حذف کردند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.